دیدم اینجوری نمیشه؛ خودم باید دست به کار شم و به‌تنهایی راهمو پیدا کنم. این شد که با هزار بدبختی و به کمک دیکشنری که رو همون کامپیوتر نصب کرده بودم، سعی میکردم سر در بیارم اونجا چی نوشته و بازی از من چی میخواد. وقتی به کمک معنی‌هایی که در می‌آوردم موفق میشدم مرحله رو رد کنم، انگار که مثلا دوبار قهرمان جهان شده باشم، حس لذت و غرور میکردم! این هر دفعه نگنجیدنا تو پوست خودم، باعث شد یجا دیگه بفهمم این حجم از علاقه به زبان طبیعی نیست. عشقشو دارم!

از فرط علاقه، تو تابستونی که دبستانمو تموم کردم، منو یه ترم کلاس زبان ثبت‌نام کردن. اونجا حروف الفبا، 30–40 تا کلمه و بعضی از رنگ‌ها رو یاد گرفتم. بعد از اون، دیگه کلاس زبان نرفتم و همون زبان مدرسه رو میخوندم. بساط بازی و دیکشنری هم که همیشه خدا برقرار بود تو خونه. گذشت تا من وارد دبیرستان شدم و به لطف خونواده و اسپانسری بابام، دوباره کلاس زبان رفتنمو شروع کردم.

نزدیک به 5 سال در کنار زبان مدرسه، تو آموزشگاه زبان خوندم. تو این مدت هم دوره FCE (First Certificate in English) و هم دوره تربیت معلم، یعنی TTC (Teacher Training Course)، رو گذروندم و مدرکشونو گرفتم. حالا اشاره نمیکنم که هر ترم تاپ استودنت (شاگرد اول) کلاس بودم که ریا نشه! همه موفقیتم تو آموزشگاه رو به عشقم به زبان مدیون بودم. دلم میخواست رشته دانشگاهیمو هم زبان انگلیسی انتخاب کنم و حتی تو کنکورش، دانشگاه سراسری هم قبول شدم. اما عالم و آدم بجز بابام بهم گفتن این کار رو نکنم و حالا که مدرک آکادمیک زبان رو دارم، دیگه مدرک دانشگاهیمو یه رشته متفاوت انتخاب کنم که مثلا با یه تیر دوتا نشون زده باشم.

منم به حرف مشاور تلفنی، رفتم رشته حسابداری؛ فقط چون گفته بود بازار کار و آینده خوبی داره. تو دوران تحصیلم، بارها به این نتیجه رسیدم که برای من هیچی آینده‌دارتر از زبان انگلیسی نبوده و من برای حسابداری ساخته نشدم. اینو اولین بار وقتی فهمیدم که ترم اول فقط تونستم یه درس پاس کنم! زبان انگلیسی عمومی 2 واحدی با نمره 20! جالبه چون به این خاطر که علی‌رغم میلم اومده بودم رشته حسابداری و پا رو علاقم گذاشته بودم، هیچکدوم از درسامو نمیخوندم؛ ولی این یکی رو نخونده 20 شدم! حتی مدت زمان تحصیلم هم یه برابر و نیم بقیه طول کشید!

تو مدت دانشجوییم، میدیدم دوستا و آشناهام و حتی خونوادم بخاطر ضعیف بودن زبانشون چجوری از بعضی نعمتا و فرصت‌ها محروم میشدن و گاهی ضرر هم میکردن. جالب اینجاست که بعضی‌هاشون حتی کلاس زبان هم میرفتن. خوشحال میشدم اگه بتونم کمکشون کنم زبان رو راحت‌تر از اون چیزی که فکر میکنن یا یادشون دادن، یاد بگیرن. مخصوصا داداش خودم علی؛ که همیشه دلم میخواست هرچی از زبان بلدم رو یادش بدم. چون بنا به تجربه خودم، مطمئن بودم زبان انگلیسی رو یاد بگیره، آینده خوبی در انتظارشه.

از آخرای سال 1398 بود که بخاطر شیوع ویروس کرونا، استفاده از اینترنت تو ایران اوج گرفت و باب شد. به سرم زد بهترین فرصت برای منه تا علاوه بر برادر خودم و نزدیکانم، به آدمای بیشتری که مثل من علاقه یادگیری زبان رو دارن، کمک کنم تا خیلی بهتر و باکیفیت‌تر از چیزی که خودم آموزش دیدم و سال‌ها وقت صرفش کردم، زبان انگلیسی رو یاد بگیرن. منم به عشقم برسم!

فکر کردم اگه یه سایت آموزشی زبان راه بندازم، میتونم با یه برنامه درسی منظم و متد اصولی‌تر، یادگیری زبان انگلیسی رو برای بقیه راحت‌تر و بهینه‌تر کنم. آخه وبسایت بهم اجازه میداد یسری قابلیت‌ها رو برای آموزش‌دادن پیاده کنم که خیلی بدرد میخورد و علاوه بر آموزش تکمیل‌تر، میتونست سرگرمی هم باشه و زبان‌آموز رو تشویق به ادامه کنه و بهش انگیزه بده. از طرفی، منم میتونستم بعنوان مدرس، رو روند آموزش نظارت مستقیم داشته باشم و حواسم به زبان‌آموزها باشه. دیگه خیالمم از بابت نزدیکانم راحت میشد که دارن آموزش درست حسابی میبینن. مخصوصا که این همه مدت وقت صرف یادگیری زبان انگلیسی کرده بودم و صلاحیت آموزشش به دیگران رو هم داشتم.

اما یه مشکل اساسی وجود داشت. اونم اینکه من هیچی از طراحی وبسایت و مدیریتش بلد نبودم! برای همین، دست به کار شدم و با همون زبان انگلیسی که بلد بودم، خودم با کلی گشتن و مطالعه تو سایت‌های خارجی که مراجع این حوزه بودن، تونستم کار رو یاد بگیرم و توش انقدری پیشرفت کنم که حتی دست کمی از یه متخصص هم نداشته باشم. این سایتی که امروز ملاحظه میکنین هم، شد ثمره و نتیجه‌اش که از صفر تا صدش رو خودم تنهایی و با اتکا به چیزهایی که با کمک زبان انگلیسی بصورت خودخوان یاد گرفته بودم خلق کردم.

اواسط سال 1400 زد به سرم که وبسایت بلبل‌زبون رو راه بندازم تا توش جوری زبان انگلیسی رو آموزش بدم که باور دارم اگه خودم هم از اون اول اینجوری یاد میگرفتم، الان خیلی جلوتر بودم. هدفم این بود به برادرم، اعضای خونوادم، دوستام و هرکس دیگه‌ای که علاقه‌مند به یادگیری زبان انگلیسیه و دنبال یه منبع معتبر میگرده، کمک کنم هم تو زندگی شخصی هم تو کارش پیشرفت کنه و تاثیرش رو تو زندگیش ببینه. دوست داشتم حداقل شده حتی به یه نفر کمک کنم با یادگیری زبان انگلیسی زندگیش متحول بشه.

هرچی هم که زمان میگذشت و وبسایت کامل‌تر میشد و میدیدم که چطور خودم با همین زبان انگلیسی که بلد بودم تونستم این همه تخصص و مهارت جدید و میتونم بگم به‌شدت پولساز رو یاد بگیرم، مصمم‌تر شدم که اشتباه نمیکنم و زبان انگلیسی قطعا میتونه نردبونی برای پیشرفت باشه. اونجا بود که فهمیدم هرچی بیشتر بلد باشم، در اصل بیشتر به موفقیت خودم کمک کردم. پس تصمیم گرفتم بیشتر روی خودم سرمایه‌گذاری کنم و آموزش ببینم. برای همین، تو سال 1401 دوباره رفتم دانشگاه و تو رشته آموزش زبان انگلیسی تحصیلاتم رو ادامه دادم.

بالاخره، تو سال 1402 بود که وبسایت بلبل‌زبون رسما شروع به کار کرد و این داستان ادامه دارد…!!